Αυλή των θαυμάτων (ποίημα)
Η αυλή μου των θαυμάτων σαν ανθίζει, την μνήμη και την σκέψη μου γεμίζει Σαν ονόματα τις μνήμες χρωματίζει, μες τον νου που δύσκολα θυμίζει Κοντά σου αισθάνομαι τα σπίτια σου να ζωντανεύουν Τα λιβάδια κι αγάπη σου τα παιδιά τα γαληνεύουν Κοντά σου σκέφτομαι εκείνο το παιδί Που έτρεχε στα δάση το ποτάμι για να βρει -Θυμάσαι τα γέλια τα παιχνίδια στην αυλή; -Ένας χρόνος μια μέρα μαγική Κάθε πέτρα κάθε φύλλο μια ευχή, σαν και τότε ‘κεινη φωνή ας ακουστεί Η αυλή μου των θαυμάτων σαν ανθίζει, την μνήμη και την σκέψη μου γεμίζει Σαν ονόματα τις μνήμες χρωματίζει, μες τον νου που δύσκολα θυμίζει Ο ήλιος και η θάλασσα αλμυρα να θυμίζουν Στα χρώματα του ανέμου, άρωμα γιασεμιού να μεταγγίζουν Κι όταν μπλε καμπάνες από τον λόφο θα λαλήσουν Σκίουρος και χελιδόνι απ’την πλάση θα λακίσουν ...