Έκθεμα στο Μετρό: «ἡ Φύσις» (ποίημα)
Το τοπίο υποφέρει και ο θεός Διόνυσος ίσα-ίσα αναπνέει Κι εκεί που έσκαβε το μέλλον εδώ κι εκεί, πεταμένα κομμάτια έβρισκε σε αυτό το χώμα το ανυπεράσπιστο το υπέδαφος με την καμένη του επίστρωση το έσκαβε...Το έσκαβε. Ούτε ανδριάντες, ούτε πήλινα αγγεία όμως έβρισκε μήτε περήφανες Καρυάτιδες να υψώνονται, να κοιτούν αφ’υψηλού το ανθρώπινο όν να υποτιμούν. Μόνο ίχνη φύσης υπήρχαν, ήτοι, εκείνης που απέμεινε. Αυτή έγινε έκθεμα για τους καινούριους στο Μετρό Σπουδαία ανακάλυψη από παλιά! Ήταν μήλα και μιά μαραμένη σταφυλιά, ξέφραγο αμπέλι και λίγα φύλλα Ξεθωριασμένοι καρποί της φύσης ήταν, που θάφτηκαν στον πόνο Το Χρώμα στο βασανισμένο τοπίο αυτό, το Μόνο προσπαθεί να κρατηθεί μάταια στην παλέτα.Στη ζωή. Λίγο πράσινο, λίγο κόκκινο, λίγο πορτοκαλί, αυτά μονάχα δίνουν στον καμβά έστω λίγο κέφι, λίγη αγάπη με πνοή Οι σκιές τ’ άφησαν κατεστραμένα όλα, μουσαμά σκισμένο Το τοπίο υποφέρει. Η θεά Δήμητρα είν’ πια μυροφόρα. Κλαίει...
