spot jeunesse

  Το τοπίο υποφέρει και ο θεός Διόνυσος ίσα-ίσα αναπνέει Κι εκεί που έσκαβε το μέλλον εδώ κι εκεί, πεταμένα κομμάτια έβρισκε σε αυτό το χώμα το ανυπεράσπιστο το υπέδαφος με την καμένη του επίστρωση το έσκαβε...Το έσκαβε.   Ούτε ανδριάντες, ούτε πήλινα αγγεία όμως έβρισκε μήτε περήφανες Καρυάτιδες να υψώνονται, να κοιτούν αφ’υψηλού το ανθρώπινο όν να υποτιμούν. Μόνο ίχνη φύσης υπήρχαν, ήτοι, εκείνης που απέμεινε. Αυτή έγινε έκθεμα για τους καινούριους στο Μετρό   Σπουδαία ανακάλυψη από παλιά! Ήταν μήλα και μιά μαραμένη σταφυλιά, ξέφραγο αμπέλι και λίγα φύλλα Ξεθωριασμένοι καρποί της φύσης ήταν, που θάφτηκαν στον πόνο   Το Χρώμα στο βασανισμένο τοπίο αυτό, το Μόνο προσπαθεί να κρατηθεί μάταια στην παλέτα.Στη ζωή. Λίγο πράσινο, λίγο κόκκινο, λίγο πορτοκαλί, αυτά μονάχα δίνουν στον καμβά έστω λίγο κέφι, λίγη αγάπη με πνοή   Οι σκιές τ’ άφησαν κατεστραμένα όλα, μουσαμά σκισμένο Το τοπίο υποφέρει. Η θεά Δήμητρα είν’ ...

Θα φανεί σε όλους περίεργο εάν ξαφνικά,βρεθούν μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο ράφια με χρωματιστές τσαγιέρες.Δηλαδή αν δεν είσαι ο Τρελοκαπελάς ή κάποιος λαγός που μιλάει, υποθέτω θα σου φανεί κάπως ασυνήθιστο.Γιατί κάποιος άλλωστε να έχει ένα ξεχωριστό δωμάτιο για να φυλάει τόσες πολλές τσαγιέρες; Που λέτε, ένα τέτοιο δωμάτιο έχει η Λουίζα.Ένα μελαχρινό κορίτσι είκοσιδύο χρονών που από μικρή συλλέγει τσαγιέρες,τσαγιεράκια,τσαγιερό.Τσαγιέρες πολύχρωμες, χρωματιστές, χρωματισμένες.Τσαγιέρες πήλινες, πορσελάνινες, μαντεμένιες, πέτρινες, κεραμικές και ασημένιες .Τσαγιέρες από όλη την Ευρώπη, από την νοτιοανατολική Ασία, από την Αφρική.’Οπως αυτή με το σχήμα σιαμέζας γάτας από την Αίγυπτο ή εκείνες οι δύο από την Ντίσνεϊλαντ, η μία   με την μορφή του μαγικού τζίνι του Αλαντίν και η άλλη της κατσίκας Τζαλί (της τσιγγάνας Εσμεράλδας), από την «Παναγιά των Παρισίων». Για την ακρίβεια δεν είναι όλες μα όλες δικές της. Η συλλογή συμπληρώνεται εδώ και πολλά χρόνια τώρα.Πριν από την Λουίζα,τη...

  Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.

Η αυλή μου των θαυμάτων σαν ανθίζει, την μνήμη και την σκέψη μου γεμίζει Σαν ονόματα τις μνήμες χρωματίζει, μες τον νου που δύσκολα θυμίζει   Κοντά σου αισθάνομαι τα σπίτια σου να ζωντανεύουν Τα λιβάδια κι αγάπη σου τα παιδιά τα γαληνεύουν Κοντά σου σκέφτομαι εκείνο το παιδί Που έτρεχε στα δάση το ποτάμι για να βρει   -Θυμάσαι τα γέλια τα παιχνίδια στην αυλή; -Ένας χρόνος μια μέρα μαγική Κάθε πέτρα κάθε φύλλο μια ευχή, σαν και τότε ‘κεινη φωνή ας ακουστεί                         Η αυλή μου των θαυμάτων σαν ανθίζει, την μνήμη και την σκέψη μου γεμίζει Σαν ονόματα τις μνήμες χρωματίζει, μες τον νου που δύσκολα θυμίζει   Ο ήλιος και η θάλασσα αλμυρα να θυμίζουν Στα χρώματα του ανέμου, άρωμα γιασεμιού να μεταγγίζουν Κι όταν μπλε καμπάνες από τον λόφο θα λαλήσουν Σκίουρος και χελιδόνι απ’την πλάση θα λακίσουν   ...